τα φώτα των δρόμων. (Αλλοτρίωση vol.3)

Τα χέρια μένουν ασταθή,
μέσα σε μεσήλικες σιωπές.
Πίσω απο τους τοίχους
υγρασία που διεισδύει στις αρθρώσεις.

Τα πλάσματα της νύχτας
κατοικούν στο μυαλό.

Κι αυτός ο χειμερινός ο ήλιος τα ενοχλεί.
Εθισμένος κατοικώ στην παραζάλη του.

Όλο λείπω.
Κόσμος κοιτάει να λείπω.
Κόσμος κοιτάει.
Το κενό κουνιέται μπροστά τους.

Ανάμεσα στα λαμπιόνια των μαγαζιών
χάνονται τα μάτια στη θαμπάδα.

Οι φίλοι φώτα.
Οι φίλοι απένταροι.
Οι φίλοι κουρασμένες κουβέντες στο κρύο.

Αποχαιρετιόμαστε σαν κατάδικοι
σ'έναν αέρα αγρίμι.

Κόσμος μας κοιτάζει να λείπουμε.
Παρακολουθούν τις απουσίες μας.

Τα παλιά μας μπουφάν στα στενά
μια αγκαλιά στοργικό ύφασμα
που δεν αντέχει μαχαιρώματα.

Οι νύχτες μαχαιρώματα.
Και η νύχτα ύφασμα.
Εκπαιδεύει τα πλάσματά της
να κατοικούν στο μυαλό.

Τα χέρια στις τσέπες ψάχνουν γαλαξίες.
Με μανία ξύνουν το ύφασμα.

Τα αμάξια πίσω απ'τη λεωφόρο αναζητούν θύματα.
Ένας άλλος κόσμος εκτείνεται.
Πίσω απ'τα μπαρ τα βλέμματά τους ακολουθούν τις κινήσεις μας.

Κάτω απ'τη λεωφόρο παλεύω
να ξεχυθώ
να μάθω.

Και το βράδυ,
τα φώτα των δρόμων,
στέκονται θαμπά
και κόντρα: 
Νυχτερινά φώτα του χειμώνα.

Δικάζουνε: 
Εμάς,
το σκοτάδι,
τις απουσίες.

----

υγ1: Αλλοτρίωση 

υγ2: Αλλοτρίωση vol.2

για συμπλήρωμα

Ελπίζω.

Ελ_πήζω.
Πρήζω.
Επιζώ.
Πάλι πήζω.
Παραλληλίζω
Πληγή είμαι.
Παγώνω.
Πελαγώνω.

Στα πελάγη,
άγω
αγωνίες
αγνώριστες
αγνώμων
αγκομαχώ
ασφυκτιώ
με σφυγμό
σφύζω
σφαιρικότητα
σφαγής
των selfies σέλφις.

Σαν αίλουρος,
ελίσσομαι.
Ελικοειδώς
ελέγχω
σαν ηλιοτρόπιο
την τροπή
του τρόμου
τετραγωνικά
τεμαχισμένος
τετριμμένα
στην τριβή
[παρα]-τεταγμένος
σαν tetris τέτρις.

Δέκτης διαδοχικών δογμάτων.

Τις νύχτες φαντασιώνομαι φαντάσματα -στο έτσι-
για να συμπληρώνω τα συντρίμμια της ύπαρξης

-της υφαρπαγής
των χρόνων
και των αισθήσεων
της μεταμεσονύκτιας
νιότης.



Αυτό γράφτηκε με το μολύβι σου.
Το συνδετικό μέσο.
Για να πω κάτι για την κοινή μας αγωνία.

μωβ.

Κατοικείς μες το μωβ.
Το μυαλό σου σύννεφο.
Μολύνεσαι πάνω απο πόλεις.
Μωβ.

Γκρεμοτσακίζεσαι.
Διαλύεσαι μέσα στο νερό.
Κατοικείς στο ρυθμό.
Το κεφάλι μου ανακουφίζεις.
Μέσα στο μωβ.

Ιος. Εξαπλώνεσαι.
Απ'το Μεσαίωνα στο μωβ.
Είσαι στο 2050.
Πεθαίνεις και θα υπάρξεις.
Μέσα στο μωβ.

Νυχτερίδα που κλαίει στο στομάχι μου.
Πεταλούδα μωβ και νυχτερίδα.

Νύχτα-νυκταλγία-νύξη:
Στην Ιστορία.
Στροβιλίζεσαι σαν χνότα,
παρασέρνεις τα χόρτα,
τα χορτάρια,
τα λιοντάρια.

Τίποτα δεν έμεινε εδώ.
Σκελετοί και πλακάκια:
εγώ,
εσύ,
το μωβ.

Τα μάτια σου αποκλεισμένα.
Τίποτα δεν έμεινε εδώ.
Εσύ.
Εγώ.
Το μαύρο και το μωβ.