Να παρασέρνεσαι απ'τον αιθέρα της νύχτας,
σε διαδρομές απρόσμενες.
Το σώμα επίπονα να αφήνεται στους δρόμους,
που χωράνε οι ενδεχόμενες συναντήσεις.
Σενάρια ανθρώπων που βρεθήκαν
στις μελωδίες της υγρής ασφάλτου,
στους ασφυκτικούς ανασασμούς των σκέψεων,
αγρίμια πληγωμένα απ'το σκοτάδι.
Στον καθαρό ουρανό του Γενάρη,
πίσω απ'το ψύχος της πόλης
άφησα ταλαίπωρα τα όνειρά μου
στην καρβουνιά παλιών σπιτιών.
Έτσι οι μέρες ξεθωριάζουν πάλι,
το πνεύμα βυθίζεται εκεί που τελειώνουν
τα φώτα της λεωφόρου.
Οι φωνές χάνονται πριν την κατηφόρα.
Άγνωστο που οδηγεί.
Κι όλοι αυτοί οι κάτοικοι με τα λαμπερά αγωνιώδη μάτια,
εντείνουν το θλιβερό ξημέρωμα,
τις κρύες αυγές που μαζεύονται οι εργάτες στη στάση,
στον αδιέξοδο προορισμό τους...
