Το ταξίδι

Τελείωσαν οι μέρες μας...
Αυτές οι μέρες άφησαν τον καπνό τους στις ψυχές μας,
και οι δρόμοι των ταξιδιών μας δεν συναντιούνται...
Ίσως δεν ήθελαν ποτέ να βρεθούν...

Η ψυχή μου κουνάει κάθε τείχος στο σώμα μου,
θέλει να καλπάσει έξω...
Να βασανίσει κάθε φτωχό παλιάτσο, που την παίδεψε.
Κάπου στο δρόμο μελαγχολεί, ενώνεται με τα βάθη της φύσης...
Τα δέντρα που χτυπάει ο άνεμος, τις σκιές τους που τρέμουν...
Πόσο η φύση γαληνεύει κάθε αδάμαστο, απο τους ανθρώπους,
άλογο της ψυχής μου.

Τα τοπία της τρέχουν, έξω απο τα παράθυρα αυτού του τρένου.
Δέντρα που ξύνουν τον ουρανό,
πουλιά που φιλάνε το άπειρο.
Όλη η πανέμορφη νοσταλγία, η μοναξιά κάθε επιβάτη,
απαλλύνεται απο την φύση.
Τα παράθυρα, φάρμακα της ψυχής...

Καθώς η νύχτα σκεπάζει τα πάντα,
το φεγγάρι ανακρίνει τις ψυχές μας.
Η μνήμη, οι ψευδαισθήσεις,
φωτίζονται απο αυτό.

Ώρα να ακούσουμε το τραγούδι του ερέβους.
Σώπασε, καρδιά μου,
κοιμήσου ήσυχα,
τα αστέρια θα σε προστατεύουν,
και κάθε θλιμμένη κουκουβάγια, θα ψιθυρίσει μέσα σου την αλήθεια.
Να απολαύσεις αυτό το ταξίδι,
ίσως να πλησιάσεις την ελευθερία του ποτέ...