Κάτω απο αυτή τη μαγεμένη ανάσα του ουρανού,
ένιωθα στον άνεμο την αγωνία των ανθρώπων...
Κάθε πνοή, και ένας αγώνας....
Κάθε ψίθυρός του, και μια κραυγή...
Στον ορίζοντα, εκεί η χαραυγή ήταν ραγισμένη.
Τα αστέρια έλαμπαν φλόγες και ήταν έτοιμα να εκραγούν,
σαν να έκρυβαν το πάθος κάθε ελεύθερης καρδιάς...
Αργότερα κατηφόρισα στη λίμνη που συνήθιζα να παίζω...
Λούστηκα με τα γυάλινα νερά της, ντύθηκα με τον έρωτα,
χαϊδεψα τις στάλες της.
Όταν βγήκα απο τη δροσιά της, μύρισα τη σιωπή του δάσους...
Άκουσα τη σοφία των δέντρων....
Τότε ο ουρανός άνοιξε. Με αγκάλιασε η βροχή...
Και τα αστέρια πέφταν, φωτίζοντας τις καρδιές μας,
ανάβοντας με ελπίδες την φύση....
