Μες την είκονα αυτή της πόλης
συγχωνεύθηκαν τα νοήματα:
Οι αρθρώσεις της ημέρας τρίζουν
σε νεκρά βλέμματα, άχαρα.
Το τώρα βυθίζεται σε στάσεις,
σε βήματα προσωρινότητας.
Κενά, υποτονικά αντίο,
σχεδόν ναρκωμένη ανωνυμία.
Και τα γέλια των παιδιών μηχανικά
δίχως συστατικό περιεχόμενο,
έχουν κι αυτά νομιμοποιηθεί,
υπο την επίβλεψη των μπάτσων.
Τι ειρωνεία.
"Πνίγηκαν όλοι μαζί."
"Κάποιοι διασώθηκαν."
"Λίγοι."
Τους υπόλοιπους τους βύθισαν.
Ή τις βίασαν.
Ή τους έσφαξαν.
"Τα ξέρουμε αυτά."
Οι αρθρώσεις της μέρας τρίζουν.
Ο ήλιος στάζει σε ιδρωμένα χέρια εργατριών.
Αν το μυαλό ράγιζε θανάσιμα,
θα ξεχυνόταν αηδία σ'όλη την ατμόσφαιρα.
Η μυρωδιά της κοινωνίας,
μυρωδιά στρατοπέδου.
Κι είναι η μικρή μας αγάπη μόνο συμπιεσμένη,
στις μέρες που της δόθηκαν άσκοπα.
Απαλά να χαϊδεύεται στις φτερούγες
των περιστεριών στο πεζοδρόμιο.
Μες την εικόνα αυτή, της πόλης,
συγχωνεύθηκαν τα νοήματα:
Αυτοκίνητα περνάν απο πάνω μου,
κι ούτε ευκαίρεσε κανείς να ακούσει..
