"Στροβιλίζομαι.
Γίνομαι σκόνη, αέρας, καπνός
πάνω στους βηματισμούς του χρόνου.
Ιδέα είμαι.
Ένα δελφίνι που χάνεται στο βάθος,
που μετασχηματίζεται σε μνήμες του νερού.
Να πλέει ζωτικό σε νερά.
Να γίνεται αντανάκλαση ουρανού καλοκαιρινού.
Χορεύω σε κυματισμούς του Χάους.
Κόμμάτι χώμα γαλαξιακού αιθέρα.
Κι έπειτα εξαφανίζομαι σαν ανάσα,
μέσα σ'όλα τα γέλια των παιδιών.
Αλλάζω και πρόσωπα.
Όπως η βροχή ρίχνει τα φιλιά της,
ξεπλένω ανελλιπώς τη γη των αισθήσεων.
Υφαίνω το πέπλο των παρορμήσεων.
Ατελές μυθιστόρημα στοιχειωμένο.
Στίχος μισός απο παράπονο.
Γιορτή χωρίς τους καλεσμένους.
Ένα σαράβαλο στο γκρεμό.
Βίωμα και μνήμη που παγώνει στο τότε.
Πυροβολισμός που λάμπει στο σκοτάδι
και η ηχώ του μεταδίδεται...
Επιλέγει, και κατοικεί συνειδήσεις.
Στροβιλίζομαι. Αέναα.
Ιδέα είμαι.
Τα όνειρα είναι πραγματικά,
μόνο για όσο διαρκούν..."
(αυτά είπε και χάθηκε απο τότε στο σκοτάδι)
