Και ποιός να το αντέξει....

Ποτέ μου δε με ένοιαζε να ζω για μένα.
Ήθελα να ζω.
Ποιόν να συγκινήσει οποιαδήποτε ελεύθερη δύναμη;
Ακόμα "εκείνοι" απασχολούνται σαν μαριονέτες,
με το πόσο βολικά θα πεθάνουν.
Κάθε "στοργικό" χαμόγελο διαλέγει το νεκροκρέβατό του.
Στην Λήθη....

Κάτω απο έναν Ήλιο που μας φωτίζει απάτες...
που γελάει σαρκαστικά...
με τα ψέματά μας...
Να λέμε πως τάχα στολίσαμε τις ψυχές μας,
και ας τις ποτίζουμε δηλητήριο...

Και απέμεινα στο ανοιχτό παράθυρο,
να κοιτάω τον ήλιο που χάιδευε τα ελεύθερα χελιδόνια...
Η σκόνη γυροφέρνει τις ανάσες μου...
που σβήνουν..αργά..
Αυτές οι ακτίνες λιώνουν της ψυχής μου τις μάσκες,
κάτω απ'τις αδύναμες σκέψεις μου...

Στο καρναβάλι που φωλιάζει η σκιά μου, έρχεται και φεύγει παντού...

Νιώθω τον νωχελικό θυμό,
νιώθω μοναξιά σε αυτά τα στενά....