Σεπτέμβρης 2019.
Κατατρώγομαι.
Μέσα απο τα σπλάχνα μου,
αναδύονται
τα έντομα του καλοκαιριού.
Καλοκαίρι προς τα τέλη ή φθινόπωρο.
Μερικές φορές χειμώνας
για κάποιες ώρες.
Μέσα Αυγούστου με μέσα Οκτώβρη.
Οι εποχές αυτές μπερδεύονται.
Σεπτέμβρης. Μαύρος.
Οι νεκροί μας καλούν.
Μέσα στην ηλιόλουστη υγρασία του Πειραιά,
ταλαντεύονται τα σίδερα των οχημάτων.
Βρισιές και κακοποιημένα σώματα.
Κακοποιημένα μάτια και χείλη.
Δέρματα και μυαλά.
Πτώματα αιωρούμενα ή σερνόμενα.
Η μνήμη ένα ψηφιδωτό
διασπάσεων προσοχής,
ανάμεσα σε κόρνες.
Έχω καιρό να σε δω.
Οι κινητήρες καταπίνουν
όλα τα στόματα
όλες τις λέξεις και τα πλάνα.
Πειραιάς - Ομόνοια.
Ιδρωμένες φανέλες.
Μουτζουρωμένα μανιακά δάχτυλα
πάνω σε οθόνες αφής.
Με καταχωνιάζει το γκρι στη βουή του,
εκεί σε ένα στενό,
της πιο κεντρικής πλατείας.
Δεν υπάρχουν σημάδια,
ένα χρόνο τώρα.
Δεν υπάρχει κραυγή.
Δεν υπάρχει τίποτα.
Μόνο μια βροχή τροπική
που δέρνει τα πλακάκια.
Πίσω απ'τα τοιχοκολλημένα
κολάζ
των νεκρών
μας.
