Εγκλωβισμένος στις αναβολές
τραγουδάει μεθυσμένος
όλα όσα ξέχασε να νιώσει.
Αδηφάγες στιγμές, ζωσμένες
σε νεκρομανή πραγματικότητα.
Κι όλα απόμακρα όνειρα,
που αμυδρά πια τα θυμάται:
Το στοιχειό της γιαγιάς
στην άκρη του δωματίου,
να χαϊδεύει σαν φυλαχτό
τα γέλια απ'τα εγγόνια της.
Τα τρυφερά ραβασάκια
σε απογευματινές αναπολήσεις
σε ήσυχες σχολικές αυλές,
άδειες το σούρουπο
απ'την πολυπλοκότητα της καταπίεσης
να επιπλέουν πένθιμα στο παρελθόν.
Την προοδευτική αποκόλληση,
απ'τις αληθινές συγκινήσεις,
σε στενά παράλληλα απ'τον κόσμο,
μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά.
-Εσένα-Εμένα-Εκείνους-Εκείνες-
Κι όπως πια προχωράμε στα σκοτάδια
έτσι ανέμελα που η υπομονή μας σβήνει
σηκώνουν τα πόδια μας σκόνες αλλοτρίωσης
Πάλι -σαν τότε- ακούω τη νυχτερινή φωνή του:
"τα ίδια στενά καταπίνουν εμάς παγωμένους".
Ξένους.
Τόσο που δεν αναγνωρίζω ούτε τους σχηματισμούς της σκιάς μου.
