Σεπτέμβρης 2019. Κατατρώγομαι. Μέσα απο τα σπλάχνα μου, αναδύονται τα έντομα του καλοκαιριού. Καλοκαίρι προς τα τέλη ή φθινόπωρο. Μερικές φορές χειμώνας για κάποιες ώρες. Μέσα Αυγούστου με μέσα Οκτώβρη. Οι εποχές αυτές μπερδεύονται. Σεπτέμβρης. Μαύρος. Οι νεκροί μας καλούν. Μέσα στην ηλιόλουστη υγρασία του Πειραιά, ταλαντεύονται τα σίδερα των οχημάτων. Βρισιές και κακοποιημένα σώματα. Κακοποιημένα μάτια και χείλη. Δέρματα και μυαλά. Πτώματα αιωρούμενα ή σερνόμενα. Η μνήμη ένα ψηφιδωτό διασπάσεων προσοχής, ανάμεσα σε κόρνες. Έχω καιρό να σε δω. Οι κινητήρες καταπίνουν όλα τα στόματα όλες τις λέξεις και τα πλάνα. Πειραιάς - Ομόνοια. Ιδρωμένες φανέλες. Μουτζουρωμένα μανιακά δάχτυλα πάνω σε οθόνες αφής. Με καταχωνιάζει το γκρι στη βουή του, εκεί σε ένα στενό, της πιο κεντρικής πλατείας. Δεν υπάρχουν σημάδια, ένα χρόνο τώρα. Δεν υπάρχει κραυγή. Δεν υπάρχει τίποτα. Μόνο μια βροχή τροπική που δέρνει τα πλακάκια. Πίσω απ'τα τοιχοκολλημένα κολάζ των νεκρών μας.
Παρασυρμένοι στο σκοτάδι, ψάχνουμε νοήματα. Νοήματα καταρρέουν. Η νόηση δεν φτάνει. Τα αισθητήριά μας τεντωμένα. Άγρια αιλουροειδή στο σκότος. Σ'αυτό το έρεβος έμειναν οι μνήμες. Τα μάτια της λήθης μας στοχεύουν. Άγρια αιλουροειδή στο ψύχος. Τρέμουν οι αισθήσεις μας στην πιο βαθιά αναλγησία. Άγρια αθώα νυκτόβια. Δεν προσέχουν. Ούτε στιγμή. Τα νυχτερινά όπλα. Που σημαδεύουν ανελλιπώς. Ανάλαφρο και γρήγορο, χάνεται το πάτημά μας, μέσα στις σκιές. Δορυφόροι αναζητούν το πέρασμά μας. Το αίμα μας πλημμυρίζει, μέσα σε ιστορίες όσων ξεχαστήκαν. Στους νευρώνες μας απλώνονται κωνοφόρα δάση. Κάτω από κίτρινα φώτα, οι νιφάδες χαϊδεύουν τα αισθητήριά μας. Άγρια αιλουροειδή. Αρχαίοι λύγκες. Μικρές κοινότητες. Φοβούνται την ύπαρξή μας. Μας έχουνε για δαίμονες. Μας στοχεύουν. Μας στοχεύουν. Κι εμείς, με υπομονή, και ένστικτο, σκαλίζουμε σκοτάδια. Μάχη με το χρόνο, να βγούμε στα ξέφωτα, κάτω απ'τα άγρια αστέρια, άγρια αιλουροειδή, να βρούμε τους κυνηγούς μας. Και το αίμα τους να πλημμυρίσει τα εδάφη που ξεχάστηκαν τ'αδέρφια μας.
