Στενά που γυαλίζουν
στον πρωινό ασταθή ήλιο.
Πεζοδρόμια φθαρμένα
απ'το βάρος περαστικών.
Πεζοδρόμια κουρασμένα
απ'τα παπούτσια
και τις λέξεις,
τα χάπια,
και τους εμετούς.
Όλος ο κόσμος, ο δρόμος.
Στην διαρκή του κίνηση
με πορεία προς το μηδέν.
Θηρία που σμίγουν εφήμερα.
Σε σκέφτηκα κάπου στον όχλο,
στις τριβές των αμαξιών που συγκρούονται,
στα νυχτερινά ραντεβού στα πάρκα,
στα πισθάγκωνα δεσίματα, ν'αμύνεσαι.
Σ'ονειρεύτηκα να κατεβαίνεις
στις λεωφόρους των κενών βλεμμάτων.
Να ραγίζεις άψυχες βιτρίνες.
Να μεταμορφώνεις χρόνους και αισθήσεις.
Σ'ονειρεύτηκα.
Δεν ήσουν πουθενά.
Πρωινός εφιάλτης και η ώρα 03.10.
Τα μεταμεσονύκτια φαντάσματα χάνονται,
στις κραυγές και τους χορούς τους.
Η μνήμη είναι το παρελθόν,
και το παρόν,
και το μέλλον.
Ένας άγριος σκύλος.
Ένα φάντασμα χαμένο,
σ'εγκεφαλικές κραυγές,
και μελαγχολικούς χορούς.
Δεν ήσουν πουθενά.
