(Σκέφτηκε:
Είμαστε αυτοί που δεν θα αναδείξει ποτέ η Ιστορία.
Είμαστε αυτοί που δεν μας ενδιαφέρει η Ιστορία.
Θα μείνουμε για πάντα άγνωστοι.
Ξένοι μες τους ξένους.
Είμαστε αυτοί που ξεφτιλίζουνε κάθε μέρα την Ιστορία,
και την καταλαβαίνουνε καλύτερα απο όλους.
Είμαστε ούτε νικητές, ούτε ηττημένοι,
δεν αναγνωρίζουμε την Ιστορία.
Θα πεθάνουμε,
και δεν θα μας θυμάται κανείς την επόμενη μέρα.
Αντιλαμβανόμαστε το χρόνο,
όχι ως αλληλουχία ημερών,
αλλά ως την αλληλεπίδρασή μας με στιγμές.
Είναι το τώρα.
Θα πεθάνουμε,
και δεν θα σημαίνουμε τίποτα για τον κόσμο.
Είμαστε αυτοί που το Άτομό τους καλπάζει
κάθε μέρα προς το τίποτα.
Ανάμεσα στις ανάσες της ματαιότητας.
Είμαστε το τίποτα για το τίποτα.
Πεθαμένοι απ'το πρίν. )
Έπειτα αναφώναξε:
"Αυτός ο ουρανός που βλέπεις,
μου ανήκει. Είναι όλος δικός μου.
Μαζί και τα αστέρια του. ΧΑΧΑ"
Σηκώθηκε απ'το παγκάκι,
παραπάτησε λίγο και έπεσε.
Τον σήκωσα όρθιο,
μύριζε κονιάκ,
κοίταξε αόριστα,
και μου'πε πως είμαι ωραίος τύπος.
Μα τιποτένιος.
Γέλασε σαν μικρό παιδί.
