Όνειρα, σάπια σίδερα, παρατημένα,
πέφτουν όπως οι κρότοι στο οδόστρωμα,
μέσα σε αστικές ψυχώσεις,
επιτηρούμενα συναισθήματα,
φυλακές-ψυχιατρεία.
Έκσταση.
Το κεφάλι μου,
ένα νούφαρο μικρό,
πεθαμένο απο νοσταλγία.
Η σκέψη κοντά σε φίλους,
αυτούς που ξες και εσύ.
Μπορώ να σε βλέπω
μέσα απ'τα μάτια τους,
όταν δεν είσαι εδώ.
Βόρεια του νοτίου άκρου των Βαλκανίων,
παιδικά παιχνίδια,
αγκαλιές στα λιμάνια,
παπούτσια χαμένα,
φωτιές σε ράγες,
ξυράφια σε σύρματα,
πόλεμος στον αυτόματο,
μηχανική διαχείριση.
Αριθμοί που ανανεώνονται.
Οι αισθήσεις σε δοκιμαστικό σωλήνα.
Όλα παγωμένα σε νεκρική ακαμψία.
Μυαλό γεμάτο αιθάλη.
Ψύχος στα μάτια.
Άμμος εσωτερικά.
Πέτρες.
Ό,τι αγαπήσαν οι άνθρωποι, είναι ό,τι απομακρύνεται.
Βόρεια του νοτίου άκρου των Βαλκανίων,
και ο πόλεμος
ήταν πάντα εδώ.
