Ήταν σ'αυτή την ηρεμία
πίσω απο την επιφάνεια
την θωρακισμένη, της σιωπής,
που μου'παν:
"Μεγαλώνουμε".
Έτσι διαβάζω.
Στις πλαστικές τις κάρτες με τις ημερομηνίες.
Σε σκουριασμένες γωνιακές πινακίδες οδών.
Στις δικογραφίες έπειτα απ'τα πεσίματα.
Όλη η ζωή, μια δικογραφία.
Ίσως και στις εφημερίδες.
Άλλες παλιές, άλλες πιο πρόσφατες,
τι σημασία έχει.
Ο χρόνος, φθαρμένο χαρτί.
Κι όσο δε ζει κανείς στο χρόνο που του δόθηκε,
μένει το φως μέσα του παρατημένη στάχτη.
Πλήθος πια αγάλματα παγωμένα
γεμίζουν στάλες κάτω απ'την βροχή του μάταιου.
Το αγιάζι και η μπόρα, πάλι μάταια
όσο τα σύννεφα κουβαλάν επιθυμία,
ενώ στάζουν μόνο εγκατάλειψη.
Ο χρόνος, καμένο χαρτί.
Προσάναμμα σε κρύα δωμάτια.
Όλα γίνονται σε ορισμένα πλαίσια.
Κι ο εγκέφαλος αρνείται τόσο.
Αρνείται να συνεργαστεί.
Ριμάξανε τα αισθήματα, και τις μέρες και τους νευρώνες,
οι αποστάσεις, και τα σκόρπια ευχολόγια.
Ο εγκέφαλος αρνείται τόσο,
μπροστά απο εικόνες που δεν κατανοεί...
Μα τι να κάνω;
Όταν ζήτησα λίγο χρώμα και καμβά,
και μου δόθηκε μόνο πέτρα και λάσπη και όριο;
-Έναν φαύλο κύκλο.
