Αλλοτρίωση vol.2

Εγκλωβισμένος στις αναβολές
τραγουδάει μεθυσμένος
όλα όσα ξέχασε να νιώσει.

Αδηφάγες στιγμές, ζωσμένες
σε νεκρομανή πραγματικότητα.
Κι όλα απόμακρα όνειρα,
που αμυδρά πια τα θυμάται:

Το στοιχειό της γιαγιάς
στην άκρη του δωματίου,
να χαϊδεύει σαν φυλαχτό
τα γέλια απ'τα εγγόνια της.

Τα τρυφερά ραβασάκια
σε απογευματινές αναπολήσεις
σε ήσυχες σχολικές αυλές,
άδειες το σούρουπο
απ'την πολυπλοκότητα της καταπίεσης
να επιπλέουν πένθιμα στο παρελθόν.

Την προοδευτική αποκόλληση,
απ'τις αληθινές συγκινήσεις,
σε στενά παράλληλα απ'τον κόσμο,
μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά.

-Εσένα-Εμένα-Εκείνους-Εκείνες-

Κι όπως πια προχωράμε στα σκοτάδια
έτσι ανέμελα που η υπομονή μας σβήνει
σηκώνουν τα πόδια μας σκόνες αλλοτρίωσης

Πάλι -σαν τότε- ακούω τη νυχτερινή φωνή του:
"τα ίδια στενά καταπίνουν εμάς παγωμένους".

Ξένους.


Τόσο που δεν αναγνωρίζω ούτε τους σχηματισμούς της σκιάς μου.

Ψύχος

Πέρασα σαν αεράκι
σε απόμερα στενά
με την αβέβαιη ψυχή
φοβισμένη να ταράζεται

στις φωλιές
της υπαρξιακής μας ομίχλης.

Αφήνω πίσω μου
αυτή την πόλη
τους ανθρώπους της,
έχοντας φτάσει πεινασμένος
και φεύγοντας νηστικός.

Περιδιαβαίνω θλιβερά
μέρη σακατεμένα.
Και τίποτα, τίποτα,
δεν έχω αγγίξει.

Μόνο τις λαμπερές
του μυαλού τις μπόρες



Και τα έρημα νερά του δρόμου...

Όλα συνεχίζονται...

διότι:

"στην κοινωνία των κλειδωμένων καρδιών,
και του ανταγωνισμού, 
είμαστε/ήμαστε/θέλουμε να είμαστε όλες/όλοι,
αθεράπευτα ρομαντικοί/-ες"

Αιώνια άγνωστοι

(Σκέφτηκε:
Είμαστε αυτοί που δεν θα αναδείξει ποτέ η Ιστορία.
Είμαστε αυτοί που δεν μας ενδιαφέρει η Ιστορία.
Θα μείνουμε για πάντα άγνωστοι.
Ξένοι μες τους ξένους.

Είμαστε αυτοί που ξεφτιλίζουνε κάθε μέρα την Ιστορία,
και την καταλαβαίνουνε καλύτερα απο όλους.

Είμαστε ούτε νικητές, ούτε ηττημένοι,
δεν αναγνωρίζουμε την Ιστορία.

Θα πεθάνουμε,
και δεν θα μας θυμάται κανείς την επόμενη μέρα.

Αντιλαμβανόμαστε το χρόνο,
όχι ως αλληλουχία ημερών,
αλλά ως την αλληλεπίδρασή μας με στιγμές.
Είναι το τώρα.

Θα πεθάνουμε,
και δεν θα σημαίνουμε τίποτα για τον κόσμο.

Είμαστε αυτοί που το Άτομό τους καλπάζει
κάθε μέρα προς το τίποτα.

Ανάμεσα στις ανάσες της ματαιότητας.

Είμαστε το τίποτα για το τίποτα.
Πεθαμένοι απ'το πρίν. )


Έπειτα αναφώναξε:
"Αυτός ο ουρανός που βλέπεις,
μου ανήκει. Είναι όλος δικός μου.
Μαζί και τα αστέρια του. ΧΑΧΑ"

Σηκώθηκε απ'το παγκάκι,
παραπάτησε λίγο και έπεσε.

Τον σήκωσα όρθιο,
μύριζε κονιάκ,
κοίταξε αόριστα,
και μου'πε πως είμαι ωραίος τύπος.
Μα τιποτένιος.

Γέλασε σαν μικρό παιδί.

Αλλοτρίωση

Μία στιγμή, μία ανάσα.
Κάτι για το οποίο
ν'αξιζε να μιλήσεις,
να ουρλιάξεις,
ή να τρέμεις.

Πίσω απ'την αυλαία
στ'αδεια καθίσματα,
η ζωή ανακάθεται,
περιμένοντας τις πράξεις.

Λίγες στιγμές:
Εσύ και το μαραμένο σου χαμόγελο.
Ν'αγκομαχάει απέναντι
απο μέρες παγωμένες.

Κάποιος χρόνος:
Εμείς και τ'αθόρυβά μας γέλια.
Σε ταινίες βουβές.
Σκιές που τρεμοσβήνουν.

Μία αναλαμπή:
Ο άνθρωπος με την ασθενική του νοσταλγία.
Οργή εκφρασμένη,
σε κολάζ ψυχωτικής μουτζούρας.


Μονάχα μια στιγμή,
μία ανάσα μετέωρη,
πόσο δύσκολη είναι η μετάβαση:

Κάτι που εσώτερα διαβρώνει
πρόσωπα,
κόσμους

και λέξεις