Έτυχε.

Σου'λαχε να χαθείς
στα στενά τα μπαρ
του μαυσωλείου της πόλης


και να εκτονωθείς ίδια έκρηξη
όπως παλιά,
σπάζοντας το περίβλημα της άμυνάς μου..


Εσύ, σακατεμένη ξεγνοιασιά
κάηκες -αστέρι της νυκτός,
φωτίζοντας τα πιο βαθειά σκοτάδια.


Και η κατατονία ανακάθεται στο στήθος
σαν γριά αρρώστια
σ'ανάσες κοφτές -εσώτερες αναθυμιάσεις..


Αυτό ήτανε;
Η γη με βία να με έλκει στο έδαφος. Κουρέλι που σκιρτά.
Πλάι στα τριξίματα απο σάπια κούτσουρα στη φωτιά.


Κι έτσι όπως περνάς το στενό βιαστικά,
δεν ξέρω μες τη ζάλη αν είσαι φάντασμα,
ή τυχαία αναλαμπή του δρόμου.


Αυτό σου'λαχε: Να εμφανιστείς και να χαθείς.
Σε κάποια ομίχλη, κάπου βόρεια,
κάποιου βροχερού Απρίλη βραδιά,
ξεγνοιασιά..

άλφα- όμικρον.

Ποιά είσαι εσύ;
Και γιατί επίμονα κοιτάζεις;


Στα μάτια σου πλέουν
τα μωβ φώτα της μητρόπολης,
τα μετέωρα νιάτα,
οι ασυνάρτητες υποσχέσεις...


Είναι το σώμα απανθρακωμένο
προϊόν της παλαιότητας,
και κάθε χάδι πάνω του
διαπερνά την επιφάνεια της αίσθησης.


Οι άνθρωποι κούφιες μάζες
στροβιλίζουν γύρω απ'τον ρυθμό
παραμορφωμένων καρδιογραφημάτων.
Σε στατική νευραλγία.


Οι μπότες σου κουβαλάνε πιστά
τα σημάδια όλων των δρόμων.
Των δρόμων που μπλόκαρες
σέρνοντας κάδους φλογισμένους,
απορρυθμίζοντας τα καρδιογραφήματα
της κυκλοφοριακής κανονικότητας...


Και τώρα ψιλή βροχή,
και οι δρόμοι γεμάτοι σειρήνες...


Ποιά είσαι εσύ λοιπόν;
Και γιατί επίμονα κοιτάζεις;


Είναι η μελαγχολία δυνατή,
κι η υγρασία σκαρφαλώνει ολοένα στα μπαλκόνια.


Καλώντας το περιθώριο στον χορό της απόγνωσης...