Έτυχε.

Σου'λαχε να χαθείς
στα στενά τα μπαρ
του μαυσωλείου της πόλης


και να εκτονωθείς ίδια έκρηξη
όπως παλιά,
σπάζοντας το περίβλημα της άμυνάς μου..


Εσύ, σακατεμένη ξεγνοιασιά
κάηκες -αστέρι της νυκτός,
φωτίζοντας τα πιο βαθειά σκοτάδια.


Και η κατατονία ανακάθεται στο στήθος
σαν γριά αρρώστια
σ'ανάσες κοφτές -εσώτερες αναθυμιάσεις..


Αυτό ήτανε;
Η γη με βία να με έλκει στο έδαφος. Κουρέλι που σκιρτά.
Πλάι στα τριξίματα απο σάπια κούτσουρα στη φωτιά.


Κι έτσι όπως περνάς το στενό βιαστικά,
δεν ξέρω μες τη ζάλη αν είσαι φάντασμα,
ή τυχαία αναλαμπή του δρόμου.


Αυτό σου'λαχε: Να εμφανιστείς και να χαθείς.
Σε κάποια ομίχλη, κάπου βόρεια,
κάποιου βροχερού Απρίλη βραδιά,
ξεγνοιασιά..