Όνειρα, σάπια σίδερα, παρατημένα, πέφτουν όπως οι κρότοι στο οδόστρωμα, μέσα σε αστικές ψυχώσεις, επιτηρούμενα συναισθήματα, φυλακές-ψυχιατρεία. Έκσταση. Το κεφάλι μου, ένα νούφαρο μικρό, πεθαμένο απο νοσταλγία. Η σκέψη κοντά σε φίλους, αυτούς που ξες και εσύ. Μπορώ να σε βλέπω μέσα απ'τα μάτια τους, όταν δεν είσαι εδώ. Βόρεια του νοτίου άκρου των Βαλκανίων, παιδικά παιχνίδια, αγκαλιές στα λιμάνια, παπούτσια χαμένα, φωτιές σε ράγες, ξυράφια σε σύρματα, πόλεμος στον αυτόματο, μηχανική διαχείριση. Αριθμοί που ανανεώνονται. Οι αισθήσεις σε δοκιμαστικό σωλήνα. Όλα παγωμένα σε νεκρική ακαμψία. Μυαλό γεμάτο αιθάλη. Ψύχος στα μάτια. Άμμος εσωτερικά. Πέτρες. Ό,τι αγαπήσαν οι άνθρωποι, είναι ό,τι απομακρύνεται. Βόρεια του νοτίου άκρου των Βαλκανίων, και ο πόλεμος ήταν πάντα εδώ.
"Αυτή η πόλη σε έχει αφήσει αποστεωμένο" -η φωνή της.. Σ'αυτήν την πόλη αυξάνονται οι εχθροί. Αυξάνεται η μοναξιά. Νεκροζώντανοι του τώρα ασφυκτιούμε σθεναρά κι οι πεταλούδες πετάνε ανάμεσα απ'τα κρανία μας. Οι σκελετοί μας άθαφτοι πρόστυχοι θα χλευάζουν τον κόσμο όλο. Είμαστε τα αποτυχημένα παιδιά. Γνήσια βιώματα μιας γενιάς σχιζοφρένειας. Φυλή άγρια και ξένη με όλα. Ό,τι θυμόμαστε είναι αυτό που μελαγχολεί. Ό,τι μελαγχολεί έχει και νόημα. Χορεύω μπροστά απ'το τίποτα των τάφων. Πίσω μου φλέγεται οδόφραγμα. Σε κατανοώ, όσο ακούς το τρίξιμο απ'τα κόκκαλα. Παράγω έργο μόνο για να αποσυμπιεστώ. Χορεύω μόνο για να νιώσω πιο θλιμμένος..
Μέσα στη βουή της νύχτας, μας έπλασε η νοσταλγία. Οι γραμμές των δρόμων χαοτικές φλέβες της πόλης. Κραυγές ανθρώπων χαμένων- αστικές δολοφονίες εν ψυχρώ... Αυτά τα μέρη μας καταπίνουν, κι οι ανταμώσεις τα απογεύματα- σκηνές που δεν επαρκούν. Βουβές αναπαραστάσεις. Υγρά φώτα της μητρόπολης, θαλάσσιες ανακλάσεις, και τα παιδιά στο λιμάνι τα τελευταία αγρίμια, μιας γενιάς ξοφλημένης. Στο ίδιο λιμάνι που πάντα καταρρέει: Γράφεται, γκρεμίζεται, γίνεται χορός. Οι λωρίδες στην άσφαλτο εναλλάσσονται, σε μια γρήγορη διαδοχή, στο μουγκρητό μηχανών, στην ταχύτητα καθημερινών θανάτων, εσώτερων βιασμών, αλλοτριώσεων. Πληγώνομαι, μέσα στις ψυχώσεις της μάζας για άνευ όρων σιωπή και συναίνεση. Κινούμενη σήψη πίσω απο ουρές, σε κάλπες, αγορές, μηχανήματα. Όσο βαθιά ο χρόνος φυτεύει τα τραύματά του, τα καταφύγια αυτής της πόλης όλο και λιγοστεύουν. Μνήμη, είναι ό,τι μελαγχολεί. Ασταμάτητα τα πτώματά μας κοιτιούνται, σ'αντικριστά παράλληλα σύμπαντα, στις ξέχωρες διαδρομές των μοριακών κατευθύνσεών μας. Αυτές τις μέρες όλο θυμάμαι την εξαφάνιση όσων μπορούσαν να'ναι φίλοι. Στο εδώ, και στο τώρα, και στο πάντα. Έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου. Σ'ένα "πάντα" με θλιβερό παρελθόν, δίχως προορισμό, δίχως μεταμέλεια. Τα καταφύγια αυτής της πόλης έχουν τελειώσει. Και η κόλαση είμαστε εμείς. Μόνοι...
Ήχοι του νερού που σκάνε. Επαναλήψεις μέσα στα μπαρ. Συγχρονισμένη στοργή του ουρανού, μαζί με φιλικές κουβέντες. Όλοι τόσο κουρασμένοι δοθήκαν στην καλοκαιρινή φυγή. Και το καλοκαίρι, ένα αστείο μας μεταμόρφωσε σε γέλια. Μέσα σ'άγριες πρασινάδες απελευθερώθηκαν οι ανασασμοί. Κι αυτός ο τόπος του νερού τ'αγκάλιασε όλα σαν ένα. Τα θερμά τα βράχια με τον κόσμο, τις ασυνάρτητες φωνές στα πλάγια, το θρόισμα, το μελωδικό, το συνεχές, δημιούργημα μιας διαρκούς δύναμης. Κάθε πρωί ένα επίμονο τραύμα με ναρκώνει. Τώρα πια ξέρω όλα που οδηγούν... Οι ψυχροί αστερισμοί της νύχτας και οι αρχέγονες απεικονίσεις τους. Όλα είναι ένα με τα φίδια που σέρνονται ανάμεσα στις πέτρες τις ξεχασμένες. Είναι ένα, με την αρμονία της κίνησής τους και της καρδιάς που ψυχορραγεί μπροστά σ'αυτήν την όψη. Ένα απόκοσμο κέρμα η ύπαρξη, με τα ενδεχόμενά της. Τα στιγμιότυπα αυτά - σύνθετο σχήμα: Το βίωμα, ο ήχος, η μνήμη, το βλέμμα. Δίχως νόημα, δίχως προορισμό, όλα κατρακυλάνε ανελλιπώς... Πίσω στα καφενεία ο κόσμος, ένα άθλιο συνονθύλευμα οπτικών, αφημένο σε πολιτικά σλόγκαν, εξετάζει τον τρόπο αυτοκτονίας του... Κάθε πρωί, αυτό το επίμονο τραύμα, ναρκώνει όλα όσα αγαπώ και αισθάνομαι.. Τώρα πια ξέρω..
Θερμό αεράκι της Άνοιξης εσύ χαϊδεύεις όλες τις πληγές των σωμάτων, της μνήμης ατόφιας. Όλα γύρω επιπλέουν αόριστα: οι παρέες που ανεβαίνουν Μητρόπολη, οι εναέριες αγκαλιές των αστεριών. Σέρνουμε μετέωρες τις αγωνίες μας, κι όλες καλύπτονται με σκόνη και χρόνο. Γεύσεις απο φιλιά να συμπληρώσουν το κενό. Το άρωμά σου, ένα φιλί στην ατμόσφαιρα. Και οι μορφές σου θαμπή αγριάδα, τσακισμένων φιλοδοξιών και προσμονών. Μου'πες τα όνειρα είναι άπειρα. Τότε τα βούτηξα στο σκοτάδι όλα. Η νύχτα, έγινε η θάλασσά μου. Αφέθηκα να πέφτω μόνος στα σιωπηλά, στα βράδια, στον κύκλο, στο τέλμα. Σαν άρρωστη παραξενιά της ύπαρξης. Ξημέρωσε. Πόσο θλιβερά διαχέεται το φως! Σκορπίζει τα χρώματα στα λουλούδια, ίδια ζωγραφική οφθαλμαπάτη. Τα τοπία ξεγυμνώνονται καθάρια πλαστικές, ψηφιακές απεικονίσεις. Ένα σύμπαν γεμάτο όνειρα σε όνειρα. Φυλακές σε φυλακές. Εδώ, μου είπες, ανασαίνει το βίωμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις. Στο "εδώ" ας σταθούμε, και στο "τώρα". Τα υπόλοιπα έπονται! Σ'αυτόν τον χάρτινο κόσμο. Έτσι, ασχοληθήκαμε με τα βάσανα των ανθρώπων...
