Δίχως προορισμό

Μέσα στη βουή της νύχτας,
μας έπλασε η νοσταλγία.
Οι γραμμές των δρόμων
χαοτικές φλέβες της πόλης.
Κραυγές ανθρώπων χαμένων-
αστικές δολοφονίες εν ψυχρώ...


Αυτά τα μέρη μας καταπίνουν,
κι οι ανταμώσεις τα απογεύματα-
σκηνές που δεν επαρκούν.
Βουβές αναπαραστάσεις.


Υγρά φώτα της μητρόπολης,
θαλάσσιες ανακλάσεις,
και τα παιδιά στο λιμάνι
τα τελευταία αγρίμια,
μιας γενιάς ξοφλημένης.
Στο ίδιο λιμάνι που πάντα καταρρέει:
Γράφεται, γκρεμίζεται, γίνεται χορός.


Οι λωρίδες στην άσφαλτο εναλλάσσονται,
σε μια γρήγορη διαδοχή,
στο μουγκρητό μηχανών,
στην ταχύτητα καθημερινών θανάτων,
εσώτερων βιασμών,
αλλοτριώσεων.


Πληγώνομαι,
μέσα στις ψυχώσεις της μάζας
για άνευ όρων σιωπή και συναίνεση.
Κινούμενη σήψη πίσω απο ουρές,
σε κάλπες, αγορές, μηχανήματα.


Όσο βαθιά ο χρόνος
φυτεύει τα τραύματά του,
τα καταφύγια αυτής της πόλης
όλο και λιγοστεύουν.


Μνήμη, είναι ό,τι μελαγχολεί.


Ασταμάτητα τα πτώματά μας κοιτιούνται,
σ'αντικριστά παράλληλα σύμπαντα,
στις ξέχωρες διαδρομές
των μοριακών κατευθύνσεών μας.


Αυτές τις μέρες όλο θυμάμαι
την εξαφάνιση
όσων μπορούσαν
να'ναι φίλοι.


Στο εδώ, και στο τώρα, και στο πάντα.
Έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου.


Σ'ένα "πάντα" με θλιβερό παρελθόν,
δίχως προορισμό,
δίχως μεταμέλεια.


Τα καταφύγια αυτής της πόλης έχουν τελειώσει.


Και η κόλαση είμαστε εμείς.


Μόνοι...