Διαύγεια.

Ήχοι του νερού που σκάνε.
Επαναλήψεις μέσα στα μπαρ.
Συγχρονισμένη στοργή του ουρανού,
μαζί με φιλικές κουβέντες.


Όλοι τόσο κουρασμένοι
δοθήκαν στην καλοκαιρινή φυγή.
Και το καλοκαίρι, ένα αστείο
μας μεταμόρφωσε σε γέλια.


Μέσα σ'άγριες πρασινάδες
απελευθερώθηκαν οι ανασασμοί.
Κι αυτός ο τόπος του νερού
τ'αγκάλιασε όλα σαν ένα.


Τα θερμά τα βράχια με τον κόσμο,
τις ασυνάρτητες φωνές στα πλάγια,
το θρόισμα, το μελωδικό, το συνεχές,
δημιούργημα μιας διαρκούς δύναμης.


Κάθε πρωί ένα επίμονο τραύμα με ναρκώνει.
Τώρα πια ξέρω όλα που οδηγούν...


Οι ψυχροί αστερισμοί της νύχτας
και οι αρχέγονες απεικονίσεις τους.
Όλα είναι ένα με τα φίδια που σέρνονται
ανάμεσα στις πέτρες τις ξεχασμένες.
Είναι ένα, με την αρμονία της κίνησής τους
και της καρδιάς που ψυχορραγεί
μπροστά σ'αυτήν την όψη.

Ένα απόκοσμο κέρμα η ύπαρξη,
με τα ενδεχόμενά της.


Τα στιγμιότυπα αυτά - σύνθετο σχήμα:
Το βίωμα, ο ήχος, η μνήμη, το βλέμμα.

Δίχως νόημα, δίχως προορισμό,
όλα κατρακυλάνε ανελλιπώς...


Πίσω στα καφενεία ο κόσμος,
ένα άθλιο συνονθύλευμα οπτικών,
αφημένο σε πολιτικά σλόγκαν,
εξετάζει τον τρόπο αυτοκτονίας του...


Κάθε πρωί,
αυτό το επίμονο τραύμα,
ναρκώνει όλα όσα αγαπώ και αισθάνομαι..

Τώρα πια ξέρω..