Το πρόσωπο
αδυνατίζει καθάριο
στα αέναα στάδια
μιας φθοράς που αστράφτει
Αποξηραμένο χωράφι:
το φτωχό μας δέρμα.
Πεδία βίας:
Τα παγωμένα μάτια.
Κοιτάν το πουθενά
γεμισμένα νάρκη,
στο υγρό συστατικό τους
που τ'ανακουφίζει.
Νωχέλεια.
Να κοιτάς εκείνα,
και τα άλλα,
που κάποτε πεθύμησες.
Τ'αλώνια που διέσχισες τρεκλίζοντας.
Τα χώματα που έσυρες τα κόκκαλά σου.
Εκείνα,
και τ'άλλα,
που ονειρεύτηκες:
Συστατικά δάκρυα.
Είναι που τα χνάρια της ύπαρξης
σβήστηκαν στην άμμο,
και τα κόκκαλα αφέθηκαν
θαμμένα...
...και τα παιδικά μας δόντια*
σκορπισμένα σάπια,
σε στέγες σχολικών κτιρίων.
Με τα όνειρα που φέραν,
ανείπωτα,
σε στόματα ξεχασμένα.
*(είναι συνήθειο πολλών γονιών
να πετάν τα παιδικά δόντια των παιδιών τους,
όταν τα δόντια βγαίνουν, σε στέγες κτιρίων,
λέγοντας τα παιδιά τους να κάνουν μια ευχή... )
