Οι σκόνες κυλάν σε μέτωπα ιδρωμένα,
θερμά χνούδια του ανέμου μεταξύ των μορφών μας.
Ανασφαλή αγκαλιάσματα πίσω απ'τις στάσεις,
και ύπνοι καταναγκαστικοί με αναλγητικά.
Οι γλάροι να πλέουν θλιβερά το σούρουπο
ανάμεσα σε εναέριες μπετόν οροσειρές.
Αστικά τοπία αλλοιωμένα απ'τη ζέστη,
άσφαλτος που ανοίγεται ατέλειωτη τριγύρω.
Πόλη έρημη και νεκρή, βουλιάζει
κάτω απ'το φως των αστεριών.
Σκέψεις που χάνουν το δρόμο
μέσα στο τζόγο των αισθήσεων.
Στα κελιά αυτής της πολιτείας
μαντρώσαμε με κόπο τα όνειρά μας.
Τσαλακωμένα κουτιά μπύρας, γόπες πατημένες:
λίγες ακόμη εναλλακτικές συμβάσεις του κοινού.
Κι αυτό το μωβ του ουρανού
που σκίζουνε τα ράμφη των πουλιών,
με το ηχόχρωμα των κραυγών τους να υπερνικά την πόλη,
μου'πε κάποιος, κάποτε πως λέγεται ουτοπία..
Έτσι όπως τρέμει στο βάθος η θάλασσα,
ένας άλλος κόσμος απο μέσα της καλεί
όλα αυτά που μείναν στάχτες,
και που όλο αναπολώ...
