Πάθος....

Κάτω απο αυτή τη μαγεμένη ανάσα του ουρανού,
ένιωθα στον άνεμο την αγωνία των ανθρώπων...

Κάθε πνοή, και ένας αγώνας....
Κάθε ψίθυρός του, και μια κραυγή...

Στον ορίζοντα, εκεί η χαραυγή ήταν ραγισμένη.
Τα αστέρια έλαμπαν φλόγες και ήταν έτοιμα να εκραγούν,
σαν να έκρυβαν το πάθος κάθε ελεύθερης καρδιάς...

Αργότερα κατηφόρισα στη λίμνη που συνήθιζα να παίζω...
Λούστηκα με τα γυάλινα νερά της, ντύθηκα με τον έρωτα,
χαϊδεψα τις στάλες της.

Όταν βγήκα απο τη δροσιά της, μύρισα τη σιωπή του δάσους...
Άκουσα τη σοφία των δέντρων....

Τότε ο ουρανός άνοιξε. Με αγκάλιασε η βροχή...
Και τα αστέρια πέφταν, φωτίζοντας τις καρδιές μας,

ανάβοντας με ελπίδες την φύση....

Και ποιός να το αντέξει....

Ποτέ μου δε με ένοιαζε να ζω για μένα.
Ήθελα να ζω.
Ποιόν να συγκινήσει οποιαδήποτε ελεύθερη δύναμη;
Ακόμα "εκείνοι" απασχολούνται σαν μαριονέτες,
με το πόσο βολικά θα πεθάνουν.
Κάθε "στοργικό" χαμόγελο διαλέγει το νεκροκρέβατό του.
Στην Λήθη....

Κάτω απο έναν Ήλιο που μας φωτίζει απάτες...
που γελάει σαρκαστικά...
με τα ψέματά μας...
Να λέμε πως τάχα στολίσαμε τις ψυχές μας,
και ας τις ποτίζουμε δηλητήριο...

Και απέμεινα στο ανοιχτό παράθυρο,
να κοιτάω τον ήλιο που χάιδευε τα ελεύθερα χελιδόνια...
Η σκόνη γυροφέρνει τις ανάσες μου...
που σβήνουν..αργά..
Αυτές οι ακτίνες λιώνουν της ψυχής μου τις μάσκες,
κάτω απ'τις αδύναμες σκέψεις μου...

Στο καρναβάλι που φωλιάζει η σκιά μου, έρχεται και φεύγει παντού...

Νιώθω τον νωχελικό θυμό,
νιώθω μοναξιά σε αυτά τα στενά....

Το ταξίδι

Τελείωσαν οι μέρες μας...
Αυτές οι μέρες άφησαν τον καπνό τους στις ψυχές μας,
και οι δρόμοι των ταξιδιών μας δεν συναντιούνται...
Ίσως δεν ήθελαν ποτέ να βρεθούν...

Η ψυχή μου κουνάει κάθε τείχος στο σώμα μου,
θέλει να καλπάσει έξω...
Να βασανίσει κάθε φτωχό παλιάτσο, που την παίδεψε.
Κάπου στο δρόμο μελαγχολεί, ενώνεται με τα βάθη της φύσης...
Τα δέντρα που χτυπάει ο άνεμος, τις σκιές τους που τρέμουν...
Πόσο η φύση γαληνεύει κάθε αδάμαστο, απο τους ανθρώπους,
άλογο της ψυχής μου.

Τα τοπία της τρέχουν, έξω απο τα παράθυρα αυτού του τρένου.
Δέντρα που ξύνουν τον ουρανό,
πουλιά που φιλάνε το άπειρο.
Όλη η πανέμορφη νοσταλγία, η μοναξιά κάθε επιβάτη,
απαλλύνεται απο την φύση.
Τα παράθυρα, φάρμακα της ψυχής...

Καθώς η νύχτα σκεπάζει τα πάντα,
το φεγγάρι ανακρίνει τις ψυχές μας.
Η μνήμη, οι ψευδαισθήσεις,
φωτίζονται απο αυτό.

Ώρα να ακούσουμε το τραγούδι του ερέβους.
Σώπασε, καρδιά μου,
κοιμήσου ήσυχα,
τα αστέρια θα σε προστατεύουν,
και κάθε θλιμμένη κουκουβάγια, θα ψιθυρίσει μέσα σου την αλήθεια.
Να απολαύσεις αυτό το ταξίδι,
ίσως να πλησιάσεις την ελευθερία του ποτέ...

Ο κόσμος αγνοεί...

Ιδιαίτερα ανήσυχο και λυπηρό μου φαίνεται το κλίμα των τελευταίων ημερών. Κάποιοι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, χαλαρώνουν εύκολα, αγνοούν εύκολα, προσπερνούν...

Όντας μέσα σε ένα χάος σκέψεων και γενικότερης αναστάτωσης, γυροφέρνωντας καθημερινά και επικοινωνόντας με άτομα απο διάφορους κύκλους, συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο την αδιαφορία τους για φλέγοντα ζητήματα που θα'πρεπε -το ελάχιστο- να μας μελαγχολούν, αν όχι να μας αηδιάζουν και να μας εξοργίζουν...

Με τι να ξεκινήσει κανείς; Με το ότι καθημερινά τα δικαιώματα των μεταναστών θίγονται; Με τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που εκδηλώνονται απο -δυστυχώς- άτομα νεαρής ηλικίας, όχι μόνο σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό; Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης σχετικά με τους μισθούς και τις συντάξεις που -πάλι- θίγουν τους εργαζόμενους; Το γεγονός ότι το άσυλο πάνε να το καταργήσουν -το κατήργησαν ήδη με τα λόγια-, και πολλές φορές το καταργεί η εκάστοτε αρχή και στην πράξη;

Και γνωρίζοντας όλα αυτά, απο ένα σημείο και μετά θέλεις να δραστηριοποιηθείς, να αντιδράσεις. Και; Συχνά πας να προσφέρεις καλό, και έχεις τον κάθε φίλο της ασφάλειας να σου λέει "μην εκδηλώνεις την θέση σου, μην αντιδράς, είναι όλα σκατά, και ναι συμφωνώ μαζί σου, αλλά το να πας να το αλλάξεις είναι επικίνδυνο, μείνε στην θέση σου."...
Φοβόμαστε, μην χάσουμε το βόλεμα, μην χάσουμε τις αλυσίδες μας, γιατί εκείνες μας εξασφαλίζουν μια "α" κάλυψη στοιχειωδών αναγκών. Υλικών, βασικά. Φοβόμαστε το κοινωνικό μας status, το προφίλ μας, θέλουμε απλά "να περνάμε καλά"....και ας είναι ο κόσμος έτσι, και ας υποφέρουν κάποιοι -ανάμεσα σε αυτούς και μεις, άσχετα αν δεν το νιώθουμε άμεσα-.

Και τί βγαίνει απο αυτό; Τί περιμένουμε απο τις ζωές μας; Πώς θα αλλάξουμε την δυστυχία κάποιων;

Πατάμε επί πτωμάτων, φίλοι μου, και όταν "περνάμε καλά"... Πατάμε σε κάποιον και τον σκοτώνουμε -όχι άμεσα- προφανώς... Πατάμε στους ανέργους, πατάμε στους άοπλους αθώους που πεθαίνουν σε πολέμους, στους άστεγους, περιθωριοποιημένους, ναρκωμανείς, στα παιδιά τριτοκοσμικών χωρών που λιμοκτονούν...Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.

Στηρίζουμε έναν μηχανισμό (θα αποφύγω την λέξη σύστημα), που δημιουργεί δικλίδες ασφαλείας απο μόνο του με τις αλυσίδες που εναποθέτει πάνω μας...
Βασίζεται στη μοναξιά μας, στην ψυχολογία και τα κενά μας.
Μας χρησιμοποιεί...

Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να με ρωτήσει και κανείς, προς το παρόν δεν θέλω να "περνάω καλά" περιμένοντας κάποτε τον θάνατό μου ήσυχα στο βόλεμά μου, στα υλικά αγαθά που δέχομαι να με ταϊζουν 5 εξουσιαστές ρουφιάνοι που μου δίνουν δουλειά και με ξεφτίλα τα θεοποιώ. Αν αυτό αποτελεί δική σας επιδίωξη, τότε πολύ κρίμα κάπως.

Οι παραπάνω λέξεις δεν μου αρκούν, ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά θα έρθουν με τον καιρό.
Ελευθερία σε όλους...

Το καρναβάλι

Μιάς και διαμένω σε μια περιοχή, που φημίζεται για το καρναβάλι της, δεν έχω παρα να εκφράσω μια μορφή αντίθεσης προς όλη αυτή την βιομηχανία θεάματος που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη μοναξιά, για να προσφέρει ένα "είδος" πρόσκαιρης χαράς στον κόσμο αποσπώντας τον σε μεγάλο βαθμό απο καίρια σοβαρά ζητήματα -όπως και όλες οι υπόλοιπες εμπορευματοποιημένες γιορτές-, και αναλώνοντάς τον σε κάθετι ψεύτικο και φθηνό, σε μια γενικότερη μαζική χειραγώγηση απο μηχανισμούς που διαχειρίζονται τέτοιου είδους μορφές διασκέδασης.


"Το Καρναβάλι"

Τα αγάλματα που σύραν στην φωτιά το κορμί μου,
ήρθαν να πιστέψουν στον σκιερό τους "Θεό".
Που με δύναμη ούρλιαζε πάνω απ'τους χορούς τους.
Στα σκοτεινά τους στέκια τα δάκρυά μου φώτιζαν ευχές.
Και "ονειρικές θεότητες" του σώματος ψιθύριζαν τριγύρω ψέματα.
Μέσα στον λαβύρινθό τους με αφήσαν να χτυπιέμαι, με τα δικά μου όπλα να βασανίζομαι.
Σκιάχτρα στις γωνίες ψέλναν τα πανηγύρια τους στο καρναβάλι δίχως όνομα.

Εκεί η αγάπη θυμίζει δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.

Αρρωστημένες μουσικές ξεπηδούσαν απο κουφάρια ανθρώπων,
και η αγωνία φώλιαζε βαθύτερα σε εμας.
Ήταν που οι "δαίμονες" μου είπαν να σωπάσω,
μην τυχόν πέσουν πάνω μου οι βράχοι της γιορτής,
να σκεπάσουν την οδύνη μου στην πρόσκαιρη χαρά τους.
Στην αιώνια..."πρόσκαιρη χαρά" τους...
Οι σκάλες που "μου βάλαν" να ανέβω, θύμιζαν κύκλους της παράστασης με σκηνοθέτη εμένα.
Ως πότε θα σκηνοθετώ το ίδιο τούτο έργο;
Και οι χοροί συνέχιζαν στην γέρικη τη νύχτα.
Και οι χοροί αρχίζανε στην παλιά τη μέρα.

Εκεί η αγάπη θύμιζε δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.

Έβλεπα τριγύρω μου βαμμένους υποκριτές,
έβλεπα τις νύχτες φοβισμένους αλήτες,
έβλεπα χαμόγελα που δίναν θεατές,
έβλεπα της "ζωής" μασκαρεμένες ήττες.
Το μέρος που βυθίστηκε στους ζωντανούς νεκρούς,
ήταν μέρος βάφτισης της φθηνής ευτυχίας.
Και τα σπίτια που γεννήσανε τους "μικρούς θεούς",
γίνανε μαυσωλεία αδειανά νεκρικής ησυχίας.

Καθώς η μέρα έφυγε, και η νύχτα πάλι πέφτει,
είδα και έναν μασκαρά κοιτώντας τον καθρέφτη...

Ένα πρώτο γεια στον κόσμο των blogs.

Είχα, αρχικά, αρκετούς προβληματισμούς σχετικά με τη δημιουργία ενός blog. Ύστερα απο σχετική συζήτηση, ψάξιμο και σκέψη, αποφάσισα να δημιουργήσω έναν χώρο, όπου θα μοιράζομαι συναισθήματα, σκέψεις και προβληματισμούς με κάποια άτομα. Σε έναν χώρο που λειτουργεί σε πολλά επίπεδα, και με διάφορους μηχανισμούς, το κατα πόση έκφραση μπορεί να εμπνέει, φαίνεται απο τις προσπάθειες των χρηστών του.

Ελπίζω να χω την ελευθερία και την άνεση, να συζητώ διάφορα εδώ.

Ελπίζω...

-Νωχελικός Θυμός