Μιάς και διαμένω σε μια περιοχή, που φημίζεται για το καρναβάλι της, δεν έχω παρα να εκφράσω μια μορφή αντίθεσης προς όλη αυτή την βιομηχανία θεάματος που εκμεταλλεύεται την ανθρώπινη μοναξιά, για να προσφέρει ένα "είδος" πρόσκαιρης χαράς στον κόσμο αποσπώντας τον σε μεγάλο βαθμό απο καίρια σοβαρά ζητήματα -όπως και όλες οι υπόλοιπες εμπορευματοποιημένες γιορτές-, και αναλώνοντάς τον σε κάθετι ψεύτικο και φθηνό, σε μια γενικότερη μαζική χειραγώγηση απο μηχανισμούς που διαχειρίζονται τέτοιου είδους μορφές διασκέδασης.
"Το Καρναβάλι"
Τα αγάλματα που σύραν στην φωτιά το κορμί μου,
ήρθαν να πιστέψουν στον σκιερό τους "Θεό".
Που με δύναμη ούρλιαζε πάνω απ'τους χορούς τους.
Στα σκοτεινά τους στέκια τα δάκρυά μου φώτιζαν ευχές.
Και "ονειρικές θεότητες" του σώματος ψιθύριζαν τριγύρω ψέματα.
Μέσα στον λαβύρινθό τους με αφήσαν να χτυπιέμαι, με τα δικά μου όπλα να βασανίζομαι.
Σκιάχτρα στις γωνίες ψέλναν τα πανηγύρια τους στο καρναβάλι δίχως όνομα.
Εκεί η αγάπη θυμίζει δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.
Αρρωστημένες μουσικές ξεπηδούσαν απο κουφάρια ανθρώπων,
και η αγωνία φώλιαζε βαθύτερα σε εμας.
Ήταν που οι "δαίμονες" μου είπαν να σωπάσω,
μην τυχόν πέσουν πάνω μου οι βράχοι της γιορτής,
να σκεπάσουν την οδύνη μου στην πρόσκαιρη χαρά τους.
Στην αιώνια..."πρόσκαιρη χαρά" τους...
Οι σκάλες που "μου βάλαν" να ανέβω, θύμιζαν κύκλους της παράστασης με σκηνοθέτη εμένα.
Ως πότε θα σκηνοθετώ το ίδιο τούτο έργο;
Και οι χοροί συνέχιζαν στην γέρικη τη νύχτα.
Και οι χοροί αρχίζανε στην παλιά τη μέρα.
Εκεί η αγάπη θύμιζε δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.
Έβλεπα τριγύρω μου βαμμένους υποκριτές,
έβλεπα τις νύχτες φοβισμένους αλήτες,
έβλεπα χαμόγελα που δίναν θεατές,
έβλεπα της "ζωής" μασκαρεμένες ήττες.
Το μέρος που βυθίστηκε στους ζωντανούς νεκρούς,
ήταν μέρος βάφτισης της φθηνής ευτυχίας.
Και τα σπίτια που γεννήσανε τους "μικρούς θεούς",
γίνανε μαυσωλεία αδειανά νεκρικής ησυχίας.
Καθώς η μέρα έφυγε, και η νύχτα πάλι πέφτει,
είδα και έναν μασκαρά κοιτώντας τον καθρέφτη...
"Το Καρναβάλι"
Τα αγάλματα που σύραν στην φωτιά το κορμί μου,
ήρθαν να πιστέψουν στον σκιερό τους "Θεό".
Που με δύναμη ούρλιαζε πάνω απ'τους χορούς τους.
Στα σκοτεινά τους στέκια τα δάκρυά μου φώτιζαν ευχές.
Και "ονειρικές θεότητες" του σώματος ψιθύριζαν τριγύρω ψέματα.
Μέσα στον λαβύρινθό τους με αφήσαν να χτυπιέμαι, με τα δικά μου όπλα να βασανίζομαι.
Σκιάχτρα στις γωνίες ψέλναν τα πανηγύρια τους στο καρναβάλι δίχως όνομα.
Εκεί η αγάπη θυμίζει δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.
Αρρωστημένες μουσικές ξεπηδούσαν απο κουφάρια ανθρώπων,
και η αγωνία φώλιαζε βαθύτερα σε εμας.
Ήταν που οι "δαίμονες" μου είπαν να σωπάσω,
μην τυχόν πέσουν πάνω μου οι βράχοι της γιορτής,
να σκεπάσουν την οδύνη μου στην πρόσκαιρη χαρά τους.
Στην αιώνια..."πρόσκαιρη χαρά" τους...
Οι σκάλες που "μου βάλαν" να ανέβω, θύμιζαν κύκλους της παράστασης με σκηνοθέτη εμένα.
Ως πότε θα σκηνοθετώ το ίδιο τούτο έργο;
Και οι χοροί συνέχιζαν στην γέρικη τη νύχτα.
Και οι χοροί αρχίζανε στην παλιά τη μέρα.
Εκεί η αγάπη θύμιζε δροσερή σκιά,
και τα φώτα τον Ήλιο που ζεσταίνει την κόλασή μας.
Έβλεπα τριγύρω μου βαμμένους υποκριτές,
έβλεπα τις νύχτες φοβισμένους αλήτες,
έβλεπα χαμόγελα που δίναν θεατές,
έβλεπα της "ζωής" μασκαρεμένες ήττες.
Το μέρος που βυθίστηκε στους ζωντανούς νεκρούς,
ήταν μέρος βάφτισης της φθηνής ευτυχίας.
Και τα σπίτια που γεννήσανε τους "μικρούς θεούς",
γίνανε μαυσωλεία αδειανά νεκρικής ησυχίας.
Καθώς η μέρα έφυγε, και η νύχτα πάλι πέφτει,
είδα και έναν μασκαρά κοιτώντας τον καθρέφτη...
