Πέρασα σαν αεράκι
σε απόμερα στενά
με την αβέβαιη ψυχή
φοβισμένη να ταράζεται
στις φωλιές
της υπαρξιακής μας ομίχλης.
Αφήνω πίσω μου
αυτή την πόλη
τους ανθρώπους της,
έχοντας φτάσει πεινασμένος
και φεύγοντας νηστικός.
Περιδιαβαίνω θλιβερά
μέρη σακατεμένα.
Και τίποτα, τίποτα,
δεν έχω αγγίξει.
Μόνο τις λαμπερές
του μυαλού τις μπόρες
Και τα έρημα νερά του δρόμου...
