άλφα- όμικρον.

Ποιά είσαι εσύ;
Και γιατί επίμονα κοιτάζεις;


Στα μάτια σου πλέουν
τα μωβ φώτα της μητρόπολης,
τα μετέωρα νιάτα,
οι ασυνάρτητες υποσχέσεις...


Είναι το σώμα απανθρακωμένο
προϊόν της παλαιότητας,
και κάθε χάδι πάνω του
διαπερνά την επιφάνεια της αίσθησης.


Οι άνθρωποι κούφιες μάζες
στροβιλίζουν γύρω απ'τον ρυθμό
παραμορφωμένων καρδιογραφημάτων.
Σε στατική νευραλγία.


Οι μπότες σου κουβαλάνε πιστά
τα σημάδια όλων των δρόμων.
Των δρόμων που μπλόκαρες
σέρνοντας κάδους φλογισμένους,
απορρυθμίζοντας τα καρδιογραφήματα
της κυκλοφοριακής κανονικότητας...


Και τώρα ψιλή βροχή,
και οι δρόμοι γεμάτοι σειρήνες...


Ποιά είσαι εσύ λοιπόν;
Και γιατί επίμονα κοιτάζεις;


Είναι η μελαγχολία δυνατή,
κι η υγρασία σκαρφαλώνει ολοένα στα μπαλκόνια.


Καλώντας το περιθώριο στον χορό της απόγνωσης...