Με αχρηστεύουν

Με κάνουν σαράβαλο.
Τρίζουν τα κόκκαλα. 
Ανοίγουν ρωγμές.

Εξαντλούν τους πόρους μου.
Το μυαλό το βαλτώνει η στέρηση.

Οι ζωτικές λειτουργίες
ρίχνουν παλμούς.

Κάτω απο τα υποτιμητικά βλέμματα.
Με αχρηστεύουν.

Ελέγχεται λεπτομερώς η αντοχή.

Κάθε πρωί
το μίσος
σπινθιρίζει
στο κεφάλι

σαν καύτρα
τσιγάρου
στα ακροδάχτυλα.

Φίλοι βουβοί 
και απόμακροι.

Ζούμε την πτώση
των πάντων.

Χανόμαστε.

Και μας αχρηστεύουν.
Στους δρόμους σκορπίστηκε η ζωή.
Αναλώθηκε σαν τη φωτιά.

Τα πρωινά αυτά
δεν φταίει ο αυχένας
ή η τενοντίτιδα.

Ούτε οι αναγούλες
ή οι υπογλυκαιμίες.

Δεν φταίνε τα παραμιλητά
των ξεχασμένων
στους δρόμους.

Ούτε οι κραυγές
στα εργοτάξια.

Φταίει αυτό το αόσμο πλήθος παντού.
Τα υποτιμητικά τους βλέμματα.

Αχρηστευόμαστε.
Μας απαξιώνουν.

Και τα στόματα, 
σάπια, κούφια,
και ανελέητα.
Καταβροχθίζουν 
τους ψυχισμούς.

Έτσι υπάρχουμε μεταξύ μας.

Έτσι υπάρχουν όλα γύρω.