Κάτω απο αυτή τη μαγεμένη ανάσα του ουρανού,
ένιωθα στον άνεμο την αγωνία των ανθρώπων...
Κάθε πνοή, και ένας αγώνας....
Κάθε ψίθυρός του, και μια κραυγή...
Στον ορίζοντα, εκεί η χαραυγή ήταν ραγισμένη.
Τα αστέρια έλαμπαν φλόγες και ήταν έτοιμα να εκραγούν,
σαν να έκρυβαν το πάθος κάθε ελεύθερης καρδιάς...
Αργότερα κατηφόρισα στη λίμνη που συνήθιζα να παίζω...
Λούστηκα με τα γυάλινα νερά της, ντύθηκα με τον έρωτα,
χαϊδεψα τις στάλες της.
Όταν βγήκα απο τη δροσιά της, μύρισα τη σιωπή του δάσους...
Άκουσα τη σοφία των δέντρων....
Τότε ο ουρανός άνοιξε. Με αγκάλιασε η βροχή...
Και τα αστέρια πέφταν, φωτίζοντας τις καρδιές μας,
ανάβοντας με ελπίδες την φύση....
ομορφο πολυ το ποιημα σου..πολυ...
ΑπάντησηΔιαγραφήSPLEEN
Όταν , βαρύς και χαμηλός, ο ουρανός πλακώνει
το πνεύμα που απ' την πλήξη του την τόση αγκομαχάει
και γύρω τον ορίζοντα ολόκληρο τον ζώνει
και φώς μουχρό, πιο θλιβερό κι απ' της νυχτός, σκορπάει
Όταν η γη μια φυλακή λες κι είναι, μουσκεμένη,
όπου η Ελπίδα, φεύγοντας, σαν νυχτερίδα πάει
κι αγγίζει τη φτερούγα της στους τοίχους φοβισμένη
κι απά' σε σαπιοτάβανα την κεφαλή χτυπάει
όταν τ' ατέλειωτο η βροχή κλωστόνερό της χύνει,
που σιδερόφραχτη τη γη σαν κάτεργο την δείχτει,
και πλήθος άτιμες, βουβές αράχνες πάει και στήνει
βαθιά μες στο κεφάλι μας το δολερό το δίχτυ,
άξαφνα τότε ακούγονται καμπάνες φρενιασμένες,
που το φριχτό τους ουρλιαχτό στους ουρανούς σκορπάνε
καθώς ψυχές που τριγυρνούν απάτριδες, χαμένες,
κι αρχίζουνε θρηνητικά, με πείσμα, να βογκάνε.
Και κάποια, δίχως μουσική, νεκρών πολλών κηδεία
περνά απο την ψυχή μου. Κλαίει για Ελπίδα νικημένη
και στο σκυφτό κρανίο μου καρφώνει η Αγωνία
δεσποτική τη μαύρη της σημαία, λυσσασμένη.
Charles Baudelaire.
Ευχαριστώ πολύ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτό του Baudelaire είναι πολύ όμορφο πάντως.
Απίστευτο νόημα...Respect.