Ο κόσμος αγνοεί...

Ιδιαίτερα ανήσυχο και λυπηρό μου φαίνεται το κλίμα των τελευταίων ημερών. Κάποιοι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, χαλαρώνουν εύκολα, αγνοούν εύκολα, προσπερνούν...

Όντας μέσα σε ένα χάος σκέψεων και γενικότερης αναστάτωσης, γυροφέρνωντας καθημερινά και επικοινωνόντας με άτομα απο διάφορους κύκλους, συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο την αδιαφορία τους για φλέγοντα ζητήματα που θα'πρεπε -το ελάχιστο- να μας μελαγχολούν, αν όχι να μας αηδιάζουν και να μας εξοργίζουν...

Με τι να ξεκινήσει κανείς; Με το ότι καθημερινά τα δικαιώματα των μεταναστών θίγονται; Με τα φαινόμενα ρατσιστικής βίας που εκδηλώνονται απο -δυστυχώς- άτομα νεαρής ηλικίας, όχι μόνο σε Ελλάδα αλλά και εξωτερικό; Τα νέα μέτρα της κυβέρνησης σχετικά με τους μισθούς και τις συντάξεις που -πάλι- θίγουν τους εργαζόμενους; Το γεγονός ότι το άσυλο πάνε να το καταργήσουν -το κατήργησαν ήδη με τα λόγια-, και πολλές φορές το καταργεί η εκάστοτε αρχή και στην πράξη;

Και γνωρίζοντας όλα αυτά, απο ένα σημείο και μετά θέλεις να δραστηριοποιηθείς, να αντιδράσεις. Και; Συχνά πας να προσφέρεις καλό, και έχεις τον κάθε φίλο της ασφάλειας να σου λέει "μην εκδηλώνεις την θέση σου, μην αντιδράς, είναι όλα σκατά, και ναι συμφωνώ μαζί σου, αλλά το να πας να το αλλάξεις είναι επικίνδυνο, μείνε στην θέση σου."...
Φοβόμαστε, μην χάσουμε το βόλεμα, μην χάσουμε τις αλυσίδες μας, γιατί εκείνες μας εξασφαλίζουν μια "α" κάλυψη στοιχειωδών αναγκών. Υλικών, βασικά. Φοβόμαστε το κοινωνικό μας status, το προφίλ μας, θέλουμε απλά "να περνάμε καλά"....και ας είναι ο κόσμος έτσι, και ας υποφέρουν κάποιοι -ανάμεσα σε αυτούς και μεις, άσχετα αν δεν το νιώθουμε άμεσα-.

Και τί βγαίνει απο αυτό; Τί περιμένουμε απο τις ζωές μας; Πώς θα αλλάξουμε την δυστυχία κάποιων;

Πατάμε επί πτωμάτων, φίλοι μου, και όταν "περνάμε καλά"... Πατάμε σε κάποιον και τον σκοτώνουμε -όχι άμεσα- προφανώς... Πατάμε στους ανέργους, πατάμε στους άοπλους αθώους που πεθαίνουν σε πολέμους, στους άστεγους, περιθωριοποιημένους, ναρκωμανείς, στα παιδιά τριτοκοσμικών χωρών που λιμοκτονούν...Ακόμη κι αν δεν το καταλαβαίνουμε.

Στηρίζουμε έναν μηχανισμό (θα αποφύγω την λέξη σύστημα), που δημιουργεί δικλίδες ασφαλείας απο μόνο του με τις αλυσίδες που εναποθέτει πάνω μας...
Βασίζεται στη μοναξιά μας, στην ψυχολογία και τα κενά μας.
Μας χρησιμοποιεί...

Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να με ρωτήσει και κανείς, προς το παρόν δεν θέλω να "περνάω καλά" περιμένοντας κάποτε τον θάνατό μου ήσυχα στο βόλεμά μου, στα υλικά αγαθά που δέχομαι να με ταϊζουν 5 εξουσιαστές ρουφιάνοι που μου δίνουν δουλειά και με ξεφτίλα τα θεοποιώ. Αν αυτό αποτελεί δική σας επιδίωξη, τότε πολύ κρίμα κάπως.

Οι παραπάνω λέξεις δεν μου αρκούν, ήθελα να γράψω κι άλλα, αλλά θα έρθουν με τον καιρό.
Ελευθερία σε όλους...